شبکه‌های اجتماعی وافزایش اعتماد به نفس شهروندان

۱. ما در اینترنت بلند بلند فکر می‌کنیم.

۲. از وقتی گوشی تلفن همراه آمد و اینترنت هم به هر دوی ما رسید، زندگی کم‌کم یک شکل جدید گرفت؛ راستش طوری به این دو بزرگوار وابسته شدیم، که دیگر تصوری از نبودن‌شان نداریم؛ یعنی اگر دری به تخته‌ای بخورد و گوشی یا نت خاموش شود، دست و پامان را گم می‌کنیم.

۳. اگر از من بپرسند که مهم‌ترین افزایش تولید یک پدیده یا محصول در جهان در این دهه‌ اخیر چیست، بی‌تردید می‌گویم «اعتماد به نفس»؛ موبایل و اینترنت، کاری کردند که بتوانی در اینستاگرام کریستین رونالدو، زیر عکس تمرین‌هاش با وزنه، بنویسی «داداش داری اشتباه می‌زنی»؛ یا در صفحه داور خارجی بازی تیم ملی والیبال با هر جایی، هر چه از دهان‌ت درآمد، در راه عزت و اقتدار وطن بنویسی و به خودت افتخار کنی. دهه گذشته، دهه افزایش اعتماد به نفس و البته، مؤدبانه‌تر، دهه افزایش جرات و جسارت آدم‌ها بود؛ رسانه‌ها توانستند به ما تریبون و جایی برای دیده شدن بدهند؛ نیاز غریزی دیده شدن، مهم‌ترین سود ما در بازی با فضای رسانه‌ای تازه است.

۴. خطر یا فرصت عجیب رسانه‌های شخصی این است که ما داریم زندگی و لحظه‌هامان را روی این دفترچه خاطرات عمومی ثبت می‌کنیم؛ ما در اینترنت داریم بلند بلند فکر می‌کنیم و هویت دوم‌مان را خود می‌سازیم؛ هویتی که مجموعه‌ای‌ست از آن چه هستیم، آن چه می‌خواهیم باشیم، آن چه تلاش می‌کنیم نشان دهیم و آن چه دیگران از ما می‌بینند؛ این «ما» و «دیگران» می‌توانند آدم باشند، برند و سازمان، یا هر پدیده‌ی دارای هویت دیگری. هویتی که اگر حواس‌مان به چگونگی شکل‌گیری و دیده شدنش نباشد، ممکن است حتی خودمان ندانیم چه شکلی هستیم.

۵. خطر اصلی آن‌جاست که ندانیم یا برای‌مان مهم نباشد که چطور دیده می‌شویم؛ اینترنت و مجموعه رسانه‌های جدید، تا حدی به ما ابزارها و فرصت رصد و تغییر هویت‌مان را داده‌اند... اما دیگران هم ممکن است بتوانند ما را طوری که می‌خواهند، برای مخاطبان تعریف کنند.