تلویزیون کابلی

پديده سيستم «كابلي» -‌كه در ايالات متحده آن را «كيبل» (Cable) مي‌‌نامند‌– در آن سوي اقيانوس‌ها وضعيت خاص ديگري دارد. اصولاً بيشترين كانال‌‌هاي تلويزيون در آنجا به «كيبل» وصل است يعني اگر كسي عضو نباشد و ماهيانه حق اشتراك آن را نپردازد، جز چهار – پنج كانال اصلي شبكه‌‌هاي معروف (مانند CBS و NBC و ABC) و شماري از كانال‌‌هاي مجاني – اغلب مكزيكي و ژاپني و چيني – كانال ديگري را نمي‌‌تواند بگيرد. از طريق كيبل است كه وقتي كسي عضو شد، مي‌تواند بسياري از كانال‌هاي مشهور ايالات متحده را مشاهده كند. مثلاً HBO كه از معروف‌‌ترين آنهاست و يادمان هست حدود سال‌هاي دهه ۸۰ كه راه افتاد، چندان موقعيتي نداشت، اينك براي خودش امپراتوري فراهم آورده است. علاوه بر مجموعه‌‌هاي پرهزينه تلويزيوني [اخيراً مارتين اسكورسيزي مجموعه جالب «امپراتوري بورد واك» را ساخته] و با فيلم‌‌هاي متعدد و ميني‌مجموعه‌ها [از جمله «ميلدرد پيرس» كه بسيار مورد توجه قرار گرفته] شايد مهمترين كانال كيبلي آمريكا باشد. هنوز خيلي‌ها مجموعه‌‌هاي بسيار پرطرفدارش مانند «سوپرانوها» و «رم» را از ياد نبرده‌‌اند.

از ديگر كانال‌هاي كيبلي showtime چيزي مشابه HBO است و در آن بيشتر فيلم‌هاي نسبتاً جديد – مربوط به دو سه سال اخير – نشان داده مي‌شود. به‌تازگي سري جديد مجموعه «كاليفرنيايي» كه يك كمدي است و بعد از موفقيت سري‌هاي قبلي‌اش در اين كانال به نمايش درآمده است. همچنين شبكه TCM كه جزو كانال‌‌هاي زنجيره‌‌اي تدترنر است و اتفاقاً از آن كيبل‌‌ها كه بيننده‌‌هايي از نسل‌‌هاي گذشته دارد چون فيلم‌هاي قديم و نديم (از دهه ۲۰ تا دهه ۷۰) را به بهانه‌‌هاي «بزرگداشت» و يا «سپاس» از بازيگران و كارگردانان صاحب نام به نمايش مي‌گذارد. يا كانال كيبلي «ديزني» با فيلم‌ها و مجموعه‌‌هاي نوجوانانه و كودكانه و يا MTV كه به پخش موسيقي و ويديوهاي مربوط به آن مي‌پردازد.

اما تا دلتان بخواهد در ايالات متحده كانال‌هاي كيبلي وجود دارد. مثل Hallmark – كه سازنده كارت‌‌هاي تبريك و تسليت است – و امروز با ساخت ملودرام‌‌هايي سوزناك خانوادگي شهرت به دست آورده است. يا IFC كه متعلق به سينماي مستقل است و در آن تجربي‌ترين فيلم‌ها نشان داده مي‌‌شود و برخي از آثار مستقل كه در سينماها به نمايش درآمده‌‌اند. يا كانال Syfy كه نمايش‌‌‌دهنده فيلم‌‌هاي علمي و تخيلي است [تازگي‌ها «مرلين» جادوگر را به‌صورت مجموعه عرضه كرده است. مجموعه قبلي‌اش «خون واقعي» بسيار موفق بود.] و همين طور كانال Lifetime كه تعلق به قصه‌‌هاي احساسي و عاطفي زنانه دارد. كانال Bravo هم از محبوبيت خاصي برخوردار است و با نمايش آثار برگزيده سينمايي و مصاحبه با شخصيت‌هاي عمده سينمايي، موقعيت خوبي در بين كانال‌‌هاي كيبلي آمريكا دارد.

منافعي كه در تلويزيون –يا راديوي – كيبلي وجود دارد به قدري وسوسه‌‌برانگيز است كه مثلاً گوينده صريح و رك‌گوي راديو و تلويزيوني صاحب‌نام آمريكايي هاوارد استرن يك باره آن شبكه‌ها را رها كرد و خود به راديوي كيبلي پيوست و امروز بيش از ميليون‌‌ها شنونده دارد [و البته ميليون‌ها دلار درآمد] و همچون او، اپرا وينفري –‌گوينده و مجري محبوب «تاك شو»ي تلويزيوني‌– سرانجام عطاي شبكه اصلي تلويزيون را به لقايش بخشيد و خود يك كانال كيبلي راه انداخت. آنچه گفتني است اينكه پديده كيبلي چه خوب و چه بد، همه جا را فتح كرده و تقريباً اگر كسي نخواهد از آن استفاده كند از بسياري برنامه‌ها و فيلم‌‌هاي خاص محروم مي‌ماند. در ايالات متحده، حق اشتراك ماهيانه كيبلي بين ۵۰ تا ۶۰ دلار است و سوداگران پشت اين سيستم ماهواره‌‌اي چنان عامه را آلوده كرده‌اند كه بدون حق اشتراك قادر نخواهند بود برنامه و يا فيلم‌‌ خاصي را تماشا كنند. اين هم از مزاياي تكنولوژي پيشرفته امروز.