دومین همایش آینده پژوهی در قرن جدید با سخنرانی اساتید برجسته ایرانی در جزیره کیش برگزار شد.
به گزارش وب سایت خبری تحلیلی مدیریت رسانه، در این رویداد بزرگ، ابوالفضل اینانلو دبیرکل همایش با مهم خواندن سرفصل آینده نگری و آینده پژوهی در کسب و کارهای کشور، گفت: تلاش مجموعه بازارپژوهان مبتکر، کمک به موفقیت بنگاههای اقتصادی و ایجاد نگرش درازمدت و رجحان آن به برنامه های کوتاه مدت و زودبازده است.
آقایان مجتبی محمدیان، امیرحسین مظاهری، احد عظیم زاده، مسیح جواهری، محمد مهدی روحانی، ایمان مصدری، محمود محمدیان، رفیعی، سید امیر حسینی، علی محمدی تات و ناصحی از سخنرانان این رویداد یک روزه بودند.
در پایان این رویداد، علاوه بر اهدای سردیس طلایی به احد عظیم زاده مالک برندهای فرش عظیم زاده و الماس قو و رحیم قربانی از معتبرترین سازندگان املاک، به شماری از افراد و مجموعه های موفق اقتصادی نیز لوح و تندیس اهدا شد. در این آئین، از داریوش عباسی مدیرمسئول رسانه مکتوب و آنلاین اقتصاد کارا و صاحبنظر در حوزه رسانه های ارتباط جمعی نیز به عنوان کارآفرین، مدیر موفق و موسس بنگاههای خبری تقدیر شد.
داریوش عباسی در خصوص موضوع رویداد به خبرنگار ما گفت: آینده پژوهی شامل مجموعهٔ تلاش‌هایی است که با جستجوی منابع، الگوها، و عوامل تغییر یا ثبات، به تجسّم آینده‌های بالقوّه و برنامه‌ریزی برای آن‌ها می‌پردازد. آینده‌پژوهی بازتاب دهندهٔ چگونگی زایش واقعیّت فردا از دل تغییر (یا ثبات) امروز،است.
وی افزود: آینده‌پژوهی برابر عبارت لاتین «Futures Study» است. واژهٔ جمع Futures به این دلیل استفاده شده‌است که با بهره‌گیری از طیف وسیعی از روش‌ها و به‌جای تصوّر «تنها یک آینده»، به گمانه‌زنی‌های نظام‌مند و خردورزانه، در مورد نه تنها«یک آینده» بلکه «چندین آیندهٔ متصوّر» مبادرت می‌شود. موضوعات آینده‌پژوهی دربرگیرندهٔ گونه‌های «ممکن»، «محتمل» و «دلخواه» برای دگرگونی از حال به آینده هستند.
وی افزود: امروزه تغییرات با آهنگی پرشتاب‌تر رخ می‌دهند. تغییرات فناوری و به دنبال آن تغییر در دیگر جنبه‌های زندگی، افزایش روزافزون وابستگی متقابل کشورها و ملل، تمرکززدایی جوامع و نهادهای موجود که به دلیل گسترش فناوری اطلاعات، شتاب بیشتری یافته‌است، تمایل روزافزون به جهانی‌شدن به همراه حفظ ویژگی‌های ملی، قومی و فرهنگی و بسیاری عوامل دیگر، لزوم درک بهتر از «تغییرات» و «آینده» را برای دولت‌ها، کسب وکارها، سازمان‌ها و مردم ایجاب می‌کند.
به گفته وی، آینده اساساً دارای عدم قطعیّت است. با این همه آثار و رگه‌هایی از اطلاعات و واقعیت‌ها که ریشه در گذشته و اکنون دارند، می‌توانند رهنمون ما به آینده باشند. ادامهٔ «تصمیم‌گیری صرفاً چندین آینده محتمل بر اساس تجارب گذشته»، غفلت از رصد تغییرات آتی را در پی خواهد داشت و با تلخکامی روبرو خواهد شد.
